Aankomst 2 december 2019

Na een vlucht van zo’n 11 uur stap je hoopvol door de deur via nothing to declare. Er staan mensen, blije gezichten, nieuwsgierig, anonieme mensen met een bordje, naam van de reiziger of alleen de naam van het bedrijf. Wat voor een gesprek gaan zij met elkaar aan? Wachtend op een reiziger roept bij mij altijd opwinding op. Opwinding en ongeduld. Zien ze er gebruind uit, zijn ze anders geworden? Waar blijft hij/zij nou?
Ik scan de lichamen, ik zoek mijn dochter. Ze schiet naar voren uit de groep wachtenden, haar armen  gespreid, vette lach, dikke knuffel. Ah dat voelt vertrouwd. Zo vertrouwd, meteen handelen, ze besteld een Uber, we wachten bij een busstation, zo zijn er velen op de wereld. 
Het is donker, we rijden een uur naar haar huis, Mila vertelt over de stad. Ik heb niet het idee in Mexico-Stad te zijn, ik ben bij haar, ergens op de wereld en het is goed zo.